Escrima Tarihi

Filipinliler düşman saldırılarına karşı kendilerini savunmak için kamış sopa yardımı ile, erken dövüş sanatını geliştirmişlerdir.

16. yüzyılın sonunda, Filipin yerlileri, İspanyollar tarafından işgal edilmiş ve her türlü silah yasaklanmıştır. Bununla birlikte, Filipinlilerin geleneksel dansı olarak bilinen Escrima’nın teknikleri ayaklanma için kullanılmıştır. Amerikan egemenliği sonrasında Filipinliler, varlığını Dünya Savaşı’nda Japonya’ya karşı kanıtlanmıştır. Filipinliler, bıçak ve machetes ile orman dövüşlerinde uzmandırlar.

Dünya Savaşı’ndan sonra birçok Escrima uzmanları Amerika’ya taşındı. Böylelikle tüm dünyaya Escrima sanatı ulaşmaya başladı.

İlke ve Teknikleri

Escrima Kökeni silah kullanımına dayalıdır. Kendi kendini savunmak, suç tekniklerini, vücudun bir uzantısı olarak kullanılmasına bağlıdır. Filipinli ustalar gerçek bıçaklar kullanırken, Almanya başta olmak üzere farklı boyutlarda kamış sopa kullanılır.

Seçilen silaha göre teknikleri de değişmektedir. Temel farklılıkları burada listelenmiştir:

İki Sopa (Duble Baton, Sinawali, Sulawali) ile mücadele,
Bir Sopa / Kılıç (Yalnız Baston, Yalnız Olisi) ile mücadele,
Bir Sopa, Bir Kılıç ve Hançer (Espada y Daga) kombinasyonu ile bir kavga.
Buna ek olarak bu teknikler silahsız kavgalar için de kullanılır.

Cifci CWTO parçası olarak Escrima, eğitimi silahlı kavgaların farklı yönünü öğretir. Bu silahsızlanma teknikleri, silah ve saldırılara karşı öz-savunma teknikleri ve ayrıca silahsız Escrima stratejileri içerir. Cifci Escrima’nın temel prensibi, eğitim teknikleri ile güven kazanarak silahlı saldırılar karşısında durabilmeyi öğretmektir.

(Sopa, uzun sopa, kılıç, bıçak, hançer) Escrima, meydana gelen acil durumlar karşısında, gündelik yaşamda karşılaşılabilecek farklı silahları kullanarak öğrencilerin güvende hissetmesini sağlar.

Silah kullanımı profesyonellik gerektirdiğinden, rakibin gücü ve ağırlığı, önemini kaybeder. Cifci Escrima, tamamen farklı ustalar ile örgütlerin pratik ve teorik çalışmaları sonrasında geliştirilmiştir.